Kate Davies

Kate Davies, zarówno jako pisarz, jak i przede wszystkim jako projektant KDD Company, budziła zawsze mój podziw, może nawet podszyty odrobiną zazdrości. W anglosaskim, bardzo bogatym i różnorodnym, środowisku związanym z produkcją i twórczością dziewiarską (począwszy od hodowli, przez rynek przędzalniczy, tradycję farbiarską i projektancką) odznaczała się tym, że jej wzory, projekty i twory nawiązywały do kultury, procesów kulturowych, turystyki, etc. Większość, o ile nie wszystkie, wzory powstały w nawiązaniu do miejsc, wydarzeń i tradycji: zwykle lokalnych, ostatnio częściej szkockich, ale także brytyjskich, wyspiarskich, w ogóle anglosaskich. Przecież kraje języka angielskiego są ze sobą bardzo związane.

Wiedza o kulturze

W każdym razie śledzę jej działalność od lat. Niekoniecznie ze względu na wzory dziewiarskie (choć kilka z nich wykonałam), ale przede wszystkim ze względu na odniesienia literackie: czytam i powracam chętnie do esejów kulturowych Kate Davies, stanowią dla mnie interesujące źródło wiedzy i rezerwuar stylistyki angielskiej, której finezji nigdy – z oczywistych względów – nie dorównam.

Moje wzory

Po tym wstępie mogę już napisać, że udało mi się dwa razy uzyskać aprobatę i uznanie od Kate i jej współpracowników. Dwa moje wzory, które zrealizowałam z wełny Milarrochy Tweed, zwyciężyły w konkursie na projekt czapki. Były to Sambucus (chodzi o Sambucus nigra, czyli pospolity czarny bez) oraz Medieval Arches (czyli średniowieczne łuki). Nie będę pisać, że napawa mnie to dumą w chwilach zwątpienia.

Od kilku lat Kate organizuje konkurs My Place. To wyzwanie, w którym trzeba wymyślić wzór (ostatnio na czapkę) nawiązujący do tytułowego miejsca: mojego miejsca, tego wybranego. I w tym roku udało mi się także trafić do grupy wybranych. Wymyśliłam czapkę Forets Paisibles, która nawiązuje do twórczości Jeana Philipe Rameau. Można o niej poczytać tutaj.